Helaas, ik moet afscheid nemen van mijn laatste twee verstandskiezen.
Aan iedere kant 1 en de kaakchirurg denkt dat hij dit wel in 1 keer kan....
Ik heb iets minder vertrouwen, maar wie ben ik?
Ik moet alleen maar stil liggen en mijn mond open houden.
Vrienden wensen mij succes en sterkte. Ik weet niet waarom? De chirurg moet succes hebben. Hij is degene die het moet doen. En ook nog sterkte, want uit ervaring weet ik dat mijn verstandskiezen stevig vastzitten.
Ik hoop dus op een succesvolle, sterke chirurg.
Eindelijk is het achter de rug, de chirurg was inderdaad sterk en succesvol.
Tevreden en met een zalig verdoofd gevoel stap ik op de motor naar mijn werk. Wat extra pijnstillers mee “voor als”
Deze heb ik gelukkig niet nodig. De verdoving blijkt tot diep in de avond door te werken. De pijn valt mee. Wel word ik aan het eind van de dag voorzichtig door een collega op een probleem gewezen. Hij neemt mij mee naar de spiegel: “euh Jasmine, ik denk niet dat jij straks nog in je helm past!”
Oepsssss. De zwelling blijkt niet mee te vallen.
Reactie plaatsen
Reacties